Héctor Alejandro is een priester uit Tabasco in Mexico.
Hij overleefde de opsluiting als gevolg van de coronavirus pandemie in Spanje, terwijl hij zijn bachelor theologie aan de Universiteit van Navarra afrondde, en zegt dat hij blij is hier weer te kunnen trainen voor alles wat hij heeft ontvangen.
Toen hij in juni terugkeerde naar Mexico, na het afronden van zijn studie, ervoer hij de opsluiting ook, maar op een andere manier: hij was thuis, bij zijn familie. Hoewel hij beide keren zijn best deed om te helpen in zo'n ingewikkelde situatie, kon hij in Tabasco niet elke dag de communie ontvangen: "Ik miste het heel erg. Ik realiseerde me hoe gelukkig ik was om de dagelijkse mis mee te maken," zegt hij.
"Midden in deze moeilijke tijden schonk de Heer mij de priesterwijding. Het was iets verrassends, want in tegenstelling tot de gewone wijdingen in mijn bisdom, was de mijne achter gesloten deuren, alleen mijn familie kon erbij zijn. Maar dat helpt me om het moment op een speciale manier te beleven, alleen ik en God". Een paar dagen later gaf de bisschop van zijn bisdom hem de opdracht om terug te keren naar de Universiteit van Navarra om zijn studie voort te zetten.
"Mijn droom is om mezelf te trainen om de Kerk beter te dienen," zegt hij. Hij herinnert zich dat hij als kind al deelnam aan activiteiten in zijn parochie, aan catechese, zondagsvieringen, eucharistische aanbidding en zelfs aan een missiegroep. "Het was daar dat de Heer me geleidelijk voor zich won. Tot in de Goede Week van 2012, toen hij op missie was in een dorp, hij een oudere priester ontmoette die "zichzelf erg aan het uitputten was". En hoewel hij zich altijd had voorgesteld als vader van een gezin en zijn plannen gericht waren op een studie ingenieur aan de universiteit, kwam God hem tegemoet.
Tijdens zijn jaren op het seminarie in Villahermosa, Mexico, bestudeerde hij een aantal boeken van professoren die hem later in Pamplona onderwezen: "Wat een kick was het voor mij om de auteurs van de boeken die ik gelezen had te ontmoeten. Zij leerden mij uit de eerste hand hun liefde voor theologie. Van hen leerde ik dat theologie de weg is om God lief te hebben. Niemand houdt van wat hij niet kent, en zij wisten ons de honger over te brengen om God beter te leren kennen".
Net geland in Pamplona, en met een stuk van zijn hart in Spanje en een ander in Mexico, komen er enkele woorden in hem op die hij leerde van Don Juan Antonio Gil Tamayo, een priestervormer aan het Internationaal Seminarie van Bidasoa die in maart 2019 overleed: "Wanneer er momenten van heimwee komen, moet je je hoofd in het boek houden en je hart in het bisdom, want alles wat je hier leert is om daar iets goeds te geven". En daar is hij mee bezig. "Mijn eerste dagen als priester waren bijzonder, ik kon de mis niet opdragen met de gelovigen erbij, maar mijn eerste missen werden altijd met mijn familie opgedragen. s Middags bracht ik de communie naar mensen in mijn gemeenschap en ging ik huizen zegenen, dat hielp me om mijn eerste stappen in het priesterschap te zetten. Dat is wat ik deed totdat ik terugkeerde naar Spanje.
"Deze situatie waarin we leven deed me denken aan de honger die mensen hebben naar God en zoals mijn moeder me voor mijn wijding zei: "je wordt gewijd in deze situatie van pijn, zodat je de pijn van anderen kunt begrijpen".
"Hartelijk dank voor uw vrijgevigheid. Ik vertrouw mezelf heel erg toe aan jullie gebeden, want ik weet dat de Heer iets voor me in petto heeft, ik weet niet wat, maar ik vertrouw op Hem.
Reken op mijn gebeden, moge onze Moeder de Maagd van Guadalupe jullie families en jullie werk zegenen.
