Mauricio, een 25-jarige seminarist uit Brazilië, vertelt ons zijn getuigenis. "Mijn naam is Mauricio Silva de Andrade, ik ben geboren op 30 maart 1997. Ik ben de enige zoon van Luiz Claudio Ferreira de Andrade en Flavia Souza da Silva, omdat mijn moeder een baby verloor toen ze nog zwanger was.
We verhuisden in 2001 naar Campo Grande, de hoofdstad van de staat Mato Grosso do Sul, omdat mijn vader in het leger zit. Ik groeide er op en woonde er tot ik naar Rome verhuisde.
"Thuis had ik altijd goede voorbeelden. Mijn ouders waren hardwerkend en zeer geliefd, grote rolmodellen voor mijn leven. Maar hoewel het grootste deel van mijn familie christelijk is, ben ik op éénjarige leeftijd gedoopt in de katholieke kerk, Tijdens mijn jeugd gingen we niet naar de kerk, alleen af en toe, op uitnodiging van vrienden van mijn ouders, die ook protestants waren. We baden thuis zelden samen.
"Toen ik ongeveer 9 jaar oud was begon ik catechismuslessen te geven, maar ik moet bekennen dat, aangezien de gesprekken op zaterdagmiddag waren, ik liever met vrienden voetbalde. Ik was veel dagen afwezig en deed nauwelijks de activiteiten die mij thuis werden voorgesteld. Ik had ook geen interesse om naar de mis te gaan, het leek me allemaal erg saai. Daarom, Ik ben uiteindelijk gestopt met catechese en heb mijn eerste communie niet ontvangen.
In die tijd had ik zeer kritische ideeën over de kerk, want in mijn ogen was het geloof iets mythologisch en los van het echte leven, louter bijgeloof, en ik keek met een zekere minachting neer op religieuze mensen. Hoe ver ik was van een seminarist uit Brazilië".
"Geleidelijk aan, toen ik volwassen werd - ik was nog erg jong en met een zeer beperkte kijk op de wereld - begon ik een minder pejoratieve opvatting van religie te krijgen. Wat zeker een verandering in mijn leven teweegbracht was de dood van mijn vader in een auto-ongeluk. Ik was pas 12 jaar oud. Hij was een goede, liefdevolle man, iedereen hield van hem... Dus vroeg ik me af waar hij was gebleven nadat hij was overleden, en of alles wat hij in zijn leven had gedaan zin had gehad.
En toen begon ik de wereld vanuit een ander perspectief te zien en was religie niet langer iets negatiefs. Ik begon boeken over de katholieke leer te lezen om de antwoorden op mijn vragen te vinden.
Op deze foto is Mauricio, een seminarist uit Brazilië, te zien met de gebedsgroep van zijn universitaire klasgenoten, waar zijn weg naar God een voorzienige wending nam.
"Op een dag, op weg naar huis en langs een kapel, liftte ik mee en ontmoette een permanente diaken die bij mij in de buurt woonde. Verrassend genoeg vroeg hij me of ik catechismusles had gehad en ik antwoordde dat ik dat als kind wel had gehad, maar dat ik het had afgebroken omdat het me niet interesseerde.
Na mijn antwoord nodigde hij mij heel vriendelijk uit om deel te nemen aan godsdienstlessen met jongeren van mijn leeftijd die zich voorbereidden op het Vormsel. Ik nam de uitnodiging aan. Deze keer had ik een heel andere instelling, ik zette me in en ontving uiteindelijk de Eucharistie en het Vormsel.
"Die training maakte in mij een grote bewondering voor de katholieke leer, zozeer zelfs dat na het ontvangen van de sacramenten, Ik ben nooit gestopt met het bijwonen van de zondagse mis. Bovendien gaf ik mijn gebedsgroepen met jongeren niet op, bad ik de rozenkrans en probeerde ik retraites bij te wonen. Ik was zeer geïnteresseerd in alles wat met de kerk te maken had. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt die me veel hebben geholpen en me nog steeds helpen te groeien in mijn geloof.
"Toen ik klaar was met school (ik zat op een militaire school) ging ik naar de universiteit, nog steeds niet duidelijk over wat ik echt wilde.omdat mijn enige persoonlijke project basketbal was: ik droomde ervan om de NBA te halen.
Ik schreef me in voor rechten aan de Don Bosco Katholieke Universiteit. Ik wist dat ik de kans zou krijgen om daar te basketballen omdat ik soms trainde met het universiteitsteam. Als kind maakte ik deel uit van het Don Bosco College team, beide Salesiaanse instellingen. Het kwam nooit bij me op om seminarist te worden. In de loop der jaren stuitte deze droom op de realiteit: ik besefte dat het onhaalbaar was, net als professioneel atleet worden.
"Op de universiteit nam mijn wandel met God een andere, nu radicalere, wending. Ondanks de uitdagingen van het universitaire milieu, dat vaak wordt beïnvloed door scepticisme en religieuze onverschilligheid, blijft het een zeer uitdagende omgeving.En, in het algemene Braziliaanse scenario van veel promiscuïteit, liet de katholieke universiteit me veel groeien in geloof.
Wij studenten konden twee keer per week deelnemen aan de Heilige Mis, en we konden ook de aanbidding voor het Heilig Sacrament bijwonen in de universitaire kapellen, waar een jeugdgebedsgroep één keer per week bijeenkwam. Honger naar de Eucharistie groeide in mij, evenals het verlangen om vaker te biechten".
"Maar zoals ik al eerder heb uitgelegd, was ik een jonge man die geen vastomlijnd levensproject had. Ik verliet de rechtenstudie en veranderde van koers. Ik begon een nieuwe cyclus in administratie aan de Federale Universiteit van Mato Grosso do Sul. Daar sloot ik me ook aan bij een wekelijkse gebedsgroep met studenten. Daar sloot ik uitstekende vriendschappen, die me dichter bij God brachten. We richtten een katholieke studiegroep op in de universiteitsbibliotheek, die goede vruchten afwierp.
Mijn pad werd duidelijker. Mauricio, van dromen van de NBA, naar het vervullen van Gods wil als seminarist uit Brazilië.
Mauritius met een jeugdgebedsgroep.
"Toen ik 12 jaar oud was, stierf mijn vader en ik begon me af te vragen waar ik moest zijn. Dankzij een toevallige ontmoeting heb ik de catechese weer opgepakt en als tiener de eucharistie en het vormsel ontvangen. Nu ben ik een seminarist.
"Op 16 juni 2019, het feest van Onze Lieve Vrouw van de Berg Karmel, heb ik met mijn vriendengroep van de universiteit voor het eerst een Latijnse mis bijgewoond. Mijn bedoeling was om de oplegging van het scapulier en om iets meer te leren over deze liturgie, die nieuw voor mij was en mijn nieuwsgierigheid wekte.
Aan het einde van de mis ontmoette ik een diocesaan seminarist, nu priesterdie me uitnodigde om het seminarie te bezoeken. Uiteindelijk accepteerde ik het, een beetje uit nieuwsgierigheid, maar ook vanwege die rusteloosheid die ik in me had over de dingen van God.
"Vervolgens heb ik me ingeschreven voor beroepsbijeenkomsten en om vertrouwd te raken met de seminarie omgeving. In mijn parochie had ik contact met Salesiaanse seminaristen, van wie sommigen nog steeds mijn vrienden zijn, ook al hebben sommigen het seminarie verlaten.
Een factor die me opviel was het getuigenis van de priestervormers van het seminarie, zijn liefde voor het priesterschap, zijn vroomheid en ijver in de viering van de Eucharistie. Mijn geest werd geopend en ik begreep het priesterschap op een nieuwe manier, zozeer zelfs dat ik me serieus begon af te vragen of God me op deze weg riep, of mijn roeping het priesterschap was, ook al was ik erg terughoudend en bang voor zo'n grote en veeleisende missie.
"Na vele beroepsbijeenkomsten, regelmatige bezoeken aan het seminarie, een jaar geestelijke begeleiding en veel vragen - een proces dat ongeveer anderhalf jaar duurde - nam ik de beslissing om in te treden in het seminarie. Ik wist niet zeker of ik priester wilde worden, maar ik had een diep verlangen om Gods wil in mijn leven te doen, vertrouwend om te zijn waar de Heer me wilde hebben, wat me veel rust gaf.
Mijn besluit was weloverwogen: ik verliet de bestuursschool in het tweede jaar en de betaalde stage die ik had. En dat slechts enkele maanden nadat ik met succes had deelgenomen aan vijf openbare vergelijkende onderzoeken voor stages en stage had gelopen bij het Hof van Justitie van de staat Mato Grosso do Sul met nog anderhalf jaar contract. Dus ik gaf alles op om Gods wil te doen.
"Ik ben in 2018 toegetreden tot het propedeutisch seminarie van het aartsbisdom Campo Grande en, met toestemming van mijn bisschop, ben ik datzelfde jaar ook begonnen met de studie Filosofie. Het was een zeer intense en uitdagende tijd, omdat ik filosofie studeerde en verder ging met seminarieactiviteiten en studies. Aan het eind van 2020, toen ik mijn studie filosofie had afgerond, stelde mijn bisschop mij voor om mijn studie en vormingsproces voort te zetten in de Eeuwige Stad, wat een grote verrassing was, maar ook een grote eer en vreugde om deze kans aangeboden te krijgen.
Ik sprak met mijn moeder, mijn geestelijk leidsman en formateurs en zei ja tegen de bisschop. In oktober 2021 en met enige moeilijkheden vanwege de pandemie, had ik eindelijk de genade om te verblijven in Sedes Sapientiae International Ecclesiastical College en het voorrecht om mijn theologische studies te beginnen aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis, waar ik nu in het tweede jaar van de Bachelor of Theology zit.
"Zoals je hebt gezien, mijn leven, zoals alle levens, bestaat uit toevallige ontmoetingen. En voorzienig is de hulp van mijn weldoeners van de Stichting CARF, niet alleen in financiële zin - want ik ben hier dankzij u - maar ook door uw gebed en geestelijke nabijheid, iets wat fundamenteel is voor elke seminarist en priester in de wereld!Muito ObrigadoMauricio, een seminarist uit Brazilië.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Hoofd van het studentencorps van de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
