"Het bezoek van de Heilige Vader is een grote uitdaging aan degenen die het land willen vernietigen en zal de ware waarden van het christendom laten zien, in een natie die christenen al afwijst, in het perspectief van de encycliek "Broeders en zusters". Want dit is wat mijn land nodig heeft: broederschap. Dus alle christenen in Irak hopen dat deze reis een verschil zal maken. Naar mijn mening zal er op sociaal niveau, op het niveau van de mensen, veel veranderen, maar op politiek niveau denk ik niet dat er veel zal veranderen in Irak.
"Bedankt voor de uitnodiging om onze Spaanstalige vrienden toe te spreken!Shlama o shina o taibotha dmaria saria ild kolwat in het Aramees betekent "vrede, rust en Gods genade zij met u allen", groet Aram.
Ongelooflijk! Het is schokkend om Aramees te horen, de taal van Jezus... En vooral om te weten dat het de gemeenschappelijke taal is van veel mensen, na tweeduizend jaar.
Ja, in feite is Aramees, in het Oost-Syrische dialect, mijn moedertaal en de taal van alle inwoners van het gebied waar ik geboren ben, in Noord-Irak, dat Tel Skuf heet, wat Bisschopsheuvel betekent. Het ligt ongeveer 30 km van Mosul, de oude stad Nineveh, in het christelijke hart van het land.
Dus het hele dorp waar je bent opgegroeid is christelijk.
Ja, een katholieke christen van de Chaldeeuwse ritus. Het leven daar was heel eenvoudig: bijna alle inwoners zijn boeren en leven van het bewerken van hun akkers en het verzorgen van hun vee. Mensen ruilen de producten van het land en iedereen had wat hij nodig had om te leven. Bovendien is er de gewoonte om elk jaar de eerste vruchten van de oogst aan de kerk aan te bieden ter ondersteuning van de priesters. en zodat ook zij voor de meest behoeftigen kunnen zorgen.
Ik herinner me dat de huizen groot genoeg waren voor een familie... En voor ons is familie nogal groot: kinderen, vaders, moeders, grootouders... Ze wonen allemaal samen in deze typische oosterse huizen, wit en vierkant, met een binnenplaats in het midden, als een tuin, en de kamers eromheen.
Maar deze idyllische vrede duurde maar een paar jaar...
Nou, in feite heeft het nooit bestaan, want toen ik werd geboren, zaten we in het laatste jaar van de oorlog tussen Iran en Irak, een oorlog die acht jaar duurde en waarbij meer dan 1,5 miljoen doden vielen. Mijn vader en drie van mijn ooms vochten in het conflict en het was een zeer moeilijke tijd voor mijn grootmoeder en moeder. Ze hoopten en baden dat hun geliefden thuis zouden komen. En dat deden ze, Godzijdank kwamen mijn vader en zijn broers terug.
En in 1991 brak er weer een oorlog uit....
Wij bleven slechts in ons dorp tot 1992, toen de Eerste Golfoorlog eindigde, tussen Irak aan de ene kant en Koeweit en de internationale coalitie aan de andere kant. We verhuisden naar een grote stad in het zuiden van Irak, Basra, de derde stad van het land na de hoofdstad Bagdad en Mosul. De meeste inwoners zijn sjiitische moslims en er zijn niet veel christenen. Ik herinner me nog het zoute water, de hitte, de palmbomen... Een heel ander landschap dan ik gewend was. En het aantal oliebronnen en raffinaderijen overal... Maar de mensen waren en zijn nog steeds erg gul en gastvrij.
"Het bezoek van de Heilige Vader is een grote uitdaging voor degenen die het land willen vernietigen en zal de ware waarden van het christendom laten zien".
Op de foto staat Aram Pano op de binnenplaats van de Heilig Hart van Jezus-kerk in Tel Kaif, een christelijke stad in de buurt van Mosul, Noord-Irak. Hij heeft geen persoonlijke vervolging meegemaakt, maar hij heeft veel verhalen gehoord over het lijden.
"In 2004 werkten twee nonnen met het Amerikaanse leger in Basra. Toen ze op een dag thuiskwamen, werden de zusters voor hun huis vermoord door een radicale islamitische groepering. Dit verspreidde zich over heel Irak en mijn land werd het epicentrum van terrorisme. In 2014 kwam ISIS en vernietigde veel van onze kerken en huizen. Er is een plan om de geschiedenis van de christenen in mijn land te vernietigen zoals ze in 1948 met de joden hebben gedaan," zegt ze.
De stad Basra heeft twee parochies die deel uitmaken van het aartsbisdom Basra en het zuiden, met 800 gelovigen. In 1995 ontving hij zijn eerste heilige communie en toen voelde hij voor het eerst de roeping om de Heer te dienen.
En hoe ging het?
De parochie was als mijn thuis. Ik ging graag mee met de kindergroep om met hen te spelen, maar ook voor catechese - maar het idee om naar het seminarie te gaan werd me duidelijker toen ik op de middelbare school zat.
U was zestien jaar oud in de derde oorlog van uw leven. Wat zijn uw herinneringen aan het Tweede Golfconflict?
Het was 2003, een oorlog van invasie en bezetting van Irak geleid door de Verenigde Staten. Het duurde bijna vier maanden en de laatste stad die viel was Basra, waar ik woonde. Ik herinner me dat ik Amerikaanse vliegtuigen zag binnenkomen en bombarderen, en we waren bang, want veel van de staatsgebouwen stonden dicht bij ons huis. Ik herinner me dat ik op een nacht sliep en wakker werd van het geluid van een raket die een gebouw 500 meter van ons vandaan raakte. We gingen de straat op, mensen renden weg en de Amerikanen gooiden hun geluidsbommen om ons te terroriseren. Toen hoorde ik duidelijker de roep van de Heer.
Het is ontroerend te bedenken dat, hoewel de stem van de Heer niet te horen is in het lawaai van de raketten en de geluidsbommen, hij zich wel laat horen, in al zijn zoetheid, te midden van deze verschrikking.
Dat klopt. En trouwens, als we de terreur van de bombardementen niet hadden ondergaan, zou mijn vader de bisschop niet om onderdak hebben gevraagd: de kerk was heel dicht bij waar we woonden, maar daar, In het huis van de Heer voelden we ons veiliger. Dus begon mijn vader te dienen in de keuken, als tegenprestatie voor de gulheid waarmee we werden ontvangen. Ik, ondertussen, leerde om te dienen aan het altaar met de priester. Aan het einde van de oorlog koos onze bisschop mij om met hem mee te gaan naar een dorp genaamd Misan.Mijn besluit werd aangemoedigd door wat ik daar, zo'n 170 km ten noordoosten van Basra, heb meegemaakt.
Wil je ons vertellen wat er met je gebeurd is?
Toen de bisschop me vroeg hem te vergezellen naar Misan voor zijn pastorale missie, zei mijn familie eerst nee, ze wilden niet. Maar ik voelde me vastbesloten om te gaan en ik deed het. Toen we aankwamen, zag ik tot mijn verbazing dat de gelovigen op hun knieën en zonder schoenen de kerk binnengingen. Ze knielden voor het altaar, voor de icoon van de Maagd Maria, huilend, biddend, smekend.
Toen daarna de mis begon, die door de bisschop werd opgedragen volgens onze Chaldeeuwse ritus, merkte ik dat de gelovigen niet eens de gebeden kenden of wisten wanneer ze moesten gaan zitten of opstaan. Dit maakte grote indruk op mij en ik dacht dat zij waren als schapen zonder herder. Ik keek onmiddellijk naar de oudere bisschop en de gedachte kwam bij me op wie hem zou kunnen vervangen en zoveel gezinnen zou kunnen helpen.
Het is indrukwekkend om te zien hoe Jezus wordt bewogen voor de menigte, die als schapen zonder herder is.
Precies! Met die gedachte zette ik mijn studie voort aan het beroepsinstituut en in 2005 ging ik naar het seminarie in Bagdad, de hoofdstad van Irak. Daar heb ik 6 jaar filosofie en theologie gestudeerd en ben in juni 2011 afgestudeerd en op 9 september 2011 tot priester gewijd.
"In Irak is er een plan om de geschiedenis van de christenen in ons land te vernietigen".
Na bijna 10 jaar als priester studeert Aram Pano, gestuurd door zijn bisschop, Institutionele Communicatie in Rome aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis "omdat de wereld ieder van ons nodig heeft om bij te dragen aan de evangelisatie". En juist in deze tijd is het voor de verkondiging van het evangelie noodzakelijk de digitale en communicatiecultuur te kennen. Ik heb grote hoop voor de toekomst: we kunnen allemaal samenwerken om ons geloof via alle mogelijke kanalen te verspreiden, met behoud van onze identiteit en onze originaliteit", zegt hij.
Aram herinnert de christenen in het Westen eraan hun broeders en zusters in het Westen niet te vergeten die lijden onder vervolging in landen als het uweIrak, waar het het ene conflict na het andere heeft meegemaakt. Na de laatste oorlog is het sociale leven in Irak sterk veranderd.
"Er heeft een commodificatie van de mens plaatsgevonden. In het land waar de beschaving werd geboren, waar de mens de eerste steden bouwde, waar de eerste rechtscode in de geschiedenis ontstond, lijkt alles uit te lopen op vernietiging: de sterkste doodt de zwakste, corruptie doemt op over de samenleving en christenen worden al 1400 jaar vervolgd".
"Vóór 2003 waren er 1,5 miljoen christenen en nu nog 250.000. Vervolging gaat niet alleen over fysiek overleven: het strekt zich uit tot het sociale en politieke niveau, tot kansen op werk en zelfs tot het recht op onderwijs," zegt hij.
Aram Pano met vrienden en familie.
Wat zijn de huidige problemen in Irak en wat betekent het bezoek van de paus?
Het gebrek aan eerlijkheid en bereidheid om het land weer op te bouwen betekent dat moslims zich hebben afgescheiden, dat de regering meer denkt aan loyaliteit aan buurlanden dan aan het welzijn van haar burgers... En dat alles in de ogen van de Verenigde Staten. Er is niet één probleem, maar vele ingewikkelde problemen.
Ik geloof dat de politiek, de dienst aan de burger, niet meer bestaat, omdat die in handen is van anderen van buiten Irak. Maar de vrucht van Gods werk ligt niet binnen ons bereik en wij bidden dat door deze reis vrede, de liefde van Christus en de eenheid worden verkondigd aan een volk dat het niet langer kan verdragen.
Een volk bovendien waar het christendom diepe wortels heeft nagelaten, met name de Chaldeeuwse Kerk.
Natuurlijk! Met de apostelen Thomas en Bartholomeus en hun leerlingen Thaddai (Addai) van Edessa en Mari kwam het christendom in de 2e eeuw naar Irak: zij stichtten de eerste kerk in Mesopotamië en bereikten dankzij hun missiewerk India en China. Onze liturgie is afkomstig van de oudste christelijke eucharistische anafora, bekend als de Anafora van Addai en Mari. De Kerk bevond zich in die tijd binnen het Perzische Rijk, met een eigen oosterse liturgie, een eigen architectuur en een manier van bidden die sterk leek op de Joodse liturgie.
De theologie van onze Oosterse Kerk is spiritueel en symbolisch. Er zijn vele zeer belangrijke vaders en martelaren, bijvoorbeeld Mar (Heilige) Ephrem, Mar Narsei, Mar Theodore, Mar Abrahim van Kashkar, Mar Elijah al-Hiri, enz.
De Chaldeeuwse Katholieke Kerk, die in gemeenschap is met Rome, is ontstaan als gevolg van een schisma binnen de Babylonische Kerk, door rivaliteit tussen patriarchen, met name omdat één stroming zich met Rome wilde verenigen.
Onze traditie is echter typisch oosters, met diepe wortels in het land, waar overal sporen te vinden zijn van de duizenden jaren oude christelijke aanwezigheid, met heiligdommen, kloosters, kerken en oude tradities.
Ik hoop dat ik tijdens mijn verblijf in Rome kan werken aan het behoud van deze identiteit en deze rijke en lange geschiedenis, ook met behulp van de instrumenten en middelen die de moderniteit ons vandaag de dag ter beschikking stelt.
Aram Pano in Rome.
Dit interview maakt deel uit van de meldt om het 25-jarig bestaan van de Faculteit Communicatie van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis te vieren.
In al die jaren hebben honderden studenten van over de hele wereld, verschillende talen, identiteiten, geschiedenissen, problemen... elkaars pad gekruist op de faculteit.
Het is een faculteit Communicatie waar we leren dat in dit Babel dat onze wereld is, barrières en muren omver kunnen worden geworpen, zoals paus Franciscus ons vertelt, en we werkelijk broeders en zusters kunnen zijn.
CARF - Stichting Centro Academico Romano is zeer betrokken bij deze taak, toekennen van beurzen aan studenten - priesters, leken, religieuzen, seminaristen - van alle continenten, zonder onderscheid, en hen in staat stellen alle moderne instrumenten te gebruiken door de financiering van de theoretische en praktische activiteiten aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, zodat zij vervolgens naar hun land kunnen terugkeren en daar het zaad kunnen planten dat zij in Rome hebben ontvangen, om de groei van vruchten van vrede, vorming op hoog niveau, eenheid en het vermogen om elkaar beter te begrijpen, te bevorderen, niet alleen onder christenen, maar met mensen van elke religie en identiteit.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps Universiteit van het Heilig Kruis in Rome.
