Urodziłem się w katolickiej rodzinie z 8 dzieci. Jestem ostatnim dzieckiem i jedynym w rodzinie, które ma możliwość studiowania. Kiedy miałam dziesięć lat, moja mama opowiadała mi o swoim życiu. Chciała zostać zakonnicą, ale kultura na to nie pozwalała. Jej historia zainspirowała mnie i zachęciła do powołania, które miałem, zanim zostałem księdzem.
Kiedy skończyłam trzynaście lat, wstąpiłam do niższego seminarium, ale zanim skończyłam formację, zmarła moja matka. Myślałam, że moje powołanie nie zostanie zrealizowane, ponieważ nie miałam nikogo, kto by mnie wspierał finansowo. Ale opowiedziałam o sytuacji rektorowi, a kiedy mój raport dotarł do biskupa, postanowił mnie poprzeć. Tak więc pomaga mi w realizacji powołania na różne sposoby, na przykład prosząc Państwa o wsparcie.
Nie mogę jednak zapomnieć o pomocy, jaką otrzymuję od Fundacji CARF. To naprawdę niezwykłe, jak członkowie Fundacji oferują nam swoją pomoc, nie oczekując niczego w zamian. Biorąc pod uwagę wspaniałą pracę, jaką wykonują, warto im podziękować i modlić się za nich. Zwiększyło to również moje poczucie powołania, gdy zastanawiam się nad tym, jak inni ludzie starają się towarzyszyć mi na różne sposoby z intencją, aby nie zabrakło mi czegoś, co mogłoby spowodować, że porzucę powołanie, które czuję jako ksiądz.
Wreszcie, atmosfera Międzynarodowego Seminarium Bidasoa, w którym mieszkam, wszyscy formatorzy i koledzy seminarzyści są dla mnie bardzo ważni. Życie w międzynarodowym środowisku ze sposobem życia dla wszystkich sprawia, że czuję uniwersalność Kościoła, że wszyscy jesteśmy jednym w Chrystusie.
Niech Bóg błogosławi Was zawsze w Waszej pracy i w dziełach, które wykonujecie na rzecz powołań kapłańskich".
