Ten cytat pochodzi z Pięciu włoskich klasyków (wyd. Rialp), najnowszej książki księdza i historyka Mariano Fazio, i myślę, że jest bardzo odpowiedni do odkrywania wartości dobrej literatury. Jest to literatura, która zawiera wiele prawdy. Można by ją nazwać "metafizyczną", ponieważ wykracza poza swoje historyczne lub socjologiczne komponenty i może uczynić wiele dobrego dzięki swojej prostocie i możliwości dotarcia do serca człowieka, aby pokazać mu, że to serce zawiera coś bardzo wielkiego: zdolność do miłości.
Tylko o to powinniśmy się troszczyć, nie o błyskotliwe curriculum vitae, nie o nasze umiejętności w zakresie pracy i spędzania wolnego czasu, które czynią nas samowystarczalnymi i godnymi dziecięcego podziwu, a już na pewno nie o naszą erudycję. W półmroku życia będzie Pan badany z miłościmówi kastylijski klasyk, św. Jan od Krzyża. Nawet osoby niewierzące widzą, że ludzie badają również innych ludzi pod kątem miłości, którą włożyli w ludzi i rzeczy.
Mariano Fazio przedstawia czytelnikowi dobrą włoską literaturę, która naznaczyła jego lektury od dzieciństwa i którą odkrył na nowo w wieku dojrzałym. Wystarczy pięciu autorów i kilka ich książek, aby dojść do wniosku, że dobra literatura to literatura, która dąży do tego, aby uczynić nas lepszymiW mentalności wielu pisarzy ostatnich dwóch wieków dominuje przekonanie, że jedynym kryterium prawdy jest doświadczenie, chociaż niewiele jest rzeczy mniej obiektywnych niż doświadczenie.
Biskup Mariano Fazio urodził się w Buenos Aires 25 kwietnia 1960 roku. Uzyskał tytuł magistra historii na Uniwersytecie w Buenos Aires oraz tytuł doktora filozofii na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża. Jest autorem ponad 20 książek na temat współczesnego społeczeństwa i procesów sekularyzacji.
Po pierwsze, autor przedstawia nam tę książkę, która jest książką na podróż życia, która przedstawia nam florenckiego poetę w samym jego środku i służy Fazio do wyciągnięcia trafnego wniosku: musimy zaakceptować własne ograniczenia i nie możemy sami rozwiązywać problemów egzystencjalnych. Dante sam będzie musiał prosić o pomoc, zarówno poetę Wergiliusza, wyraziciela prawego rozumu i ludzkich cnót, które torują drogę łaski, jak i ukochaną Beatrycze, która prowadzi go do światła raju. Niezwykłym odzwierciedleniem tej pracy jest to, że człowiek robi wszystko dla miłości. Miłość jest równoważna z pożądaniem, ale negatywną konsekwencją jest to, że jeżeli ta miłość jest skierowana wyłącznie na siebie i rzeczy materialne, człowiek kończy się niepowodzeniem, ponieważ nie miał oczu na miłość do Boga i innych ludzi.
Drugie największe dzieło literatury włoskiej i jedna z ulubionych powieści Papież Franciszek. Opowiada historię Renzo i Lucii, dwojga młodych ludzi, którzy w XVII-wiecznej Lombardii napotykają wszelkie przeszkody na drodze do swojego małżeństwa. Szlachcic Don Rodrigo, zdecydowany zdobyć Łucję za wszelką cenę, nie będzie szczędził środków, aby uczynić ją swoją. Ale ona zwycięży nie tylko dzięki swojej prostocie i naturalnemu uczuciu, ale także dzięki temu, że całkowicie ufa Bożej Opatrzności. Z kolei Manzoni nie ukrywa wad swojego kochanka, Renzo, chociaż jego hojność i zdolność do wzruszania się nieszczęściami innych pomoże młodemu człowiekowi dojrzeć. Największym aktem dojrzałości Renzo będzie przebaczenie, którego udziela Don Rodrigo, gdy ten umiera, będąc ofiarą zarazy, która w tym czasie spustoszyła Mediolan.
Ta zaręczona para jest bohaterem w szeregu postaci, które mają nas wiele do nauczenia. Nawet zło może pomóc innym, jak na przykład zakonnikowi Cristobalowi, który praktykuje chrześcijańską miłość aż do heroizmu. Bohaterowie Manzoniego prezentują najróżniejsze cechy, ale mimo to są głęboko ludzcy. Są święci, jak kardynał Federico Borromeo, letni, jak proboszcz Don Abundio, lub źli, z nutką skruchy, jak rycerz Sin Nombre. Dobro triumfuje w "The Betrothed", ponieważ jest to dobro, które działa, a nie lękliwa rezygnacja. Jest to jasny komunikat: to pokonanie własnych ograniczeń, nie przestając ufać Opatrzności.
Trzeci prezentowany utwór, to znana opowieść dla dzieci. Jak powiedział liberalny myśliciel Benedetto Croce, Pinokio jest zrobiony z drewna ludzkości. Jej autor wyznawał ideologię liberalną i antyklerykalną, typową dla epoki zjednoczenia Włoch w XIX wieku, chociaż podłoże jego twórczości jest nadal chrześcijańskie. Jak powiedział Croce w artykule z 1942 roku, w kontekście zaniepokojenia okrucieństwami nazizmu, "nie możemy nie być chrześcijanami". Pomimo swoich intencji, Pinokio nie jest wzorem cnoty.
Wolność rozumie wyłącznie jako wolność wyboru i jest nieustannie zwodzony przez takie postaci jak Kot i Lis. Popełnia błąd, rozmawiając z pokusą, ale miłość jego ojca, Gepetto, i wróżki odkupią go. Dwaj włoscy kardynałowie, Albino Luciani, przyszły Jan Paweł I, i Giacomo Biffi, potrafili, z różnymi niuansami, odnaleźć w tym dziele wymiar teologiczny, a ten ostatni pozostawił ten paradoks na piśmie: "...".Człowiek, który chce być tylko człowiekiem, staje się mniej człowiekiem.".
Być może czwarte z badanych dzieł, to właśnie ono najgorzej zniosło próbę czasu. Wielu uważa, że jest on ckliwy i słodki, a także przesiąknięty nadmierną retoryką nacjonalistyczną. Pamiętam, że przed laty pewien włoski dziennikarz katolicki szukał w niej śladów masonerii. Mariano Fazio odnajduje jednak w tej pracy wartości ludzkie które natychmiast odwołują się do wartości chrześcijańskich: dobroczynność, miłość, solidarność i troska o ubogichTaka zbieżność wartości może sprawić, że wierzący i niewierzący będą robić rzeczy razem, zamiast prowadzić jałowe debaty.
Ostatni rozdział książki Fazio nawiązuje do serii powieści Don Camillo autorstwa Giovanniego Guareschi, księdza z małego północnowłoskiego miasteczka, skłóconego z komunistycznym burmistrzem Pepone. Ten ksiądz, spopularyzowany przez kino, został przypomniany w przemówieniu papieża Franciszka we Florencji. Papież zachwalał swoją metodę: bliskość do ludzi i modlitwa. Don Camillo jest jednak zbyt temperamentnym człowiekiem, a ukrzyżowany Chrystus w jego kościele, przed którym często się modli, będzie musiał mu przypominać o postawie chrześcijanina. W nim tkwi cała filozofia Guareschiego, która wywołała u niego nieporozumienia po obu stronach: szacunek dla tych, którzy myślą inaczej niż myPrzezwyciężenie różnic poprzez miłość, zrozumienie sytuacji przyjaciół, odrzucenie absolutyzacji polityki, upokorzeń, radości w obliczu zła innych?
Książka Mariano Fazio, która jest godna polecenia pod każdym względem. To nie tylko zaproszenie do czytania. Jest to również zaproszenie do bycia lepszymi ludźmi i do dialogu z Bogiem i z innymi. Ale dialog nie polega na przeplataniu sprzecznych opinii. Prawdziwy dialog jest zaproszeniem do przyjaźni.
Antonio R. Rubio Plo
Absolwentka historii i prawa
Międzynarodowy pisarz i analityk
@blogculturayfe / @arubioplo
