Bruno Correa de Almeida y Cesar Gomes Agostinho Junior, to dwaj brazylijscy seminarzyści, którzy właśnie ukończyli studia teologiczne w Międzynarodowym Seminarium w Bidasoa (Pampeluna). Wracają do swoich krajów pełni nadziei i wdzięczności.
9 czerwca ubiegłego roku Bruno i Cesar byli dwoma z 17 seminarzystów, którzy otrzymali sprawy dotyczące świętego naczynia które Zarząd Fundacji CARF zapewnia, aby umożliwić im odprawianie mszy świętych w odległych miejscach, takich jak niektóre z tubylczych wiosek, w których służą.
Bruno, lat 25, pochodzi z Rubiaty. Jego rodzina mieszka w Itaguaru. Jego ojciec jest urzędnikiem państwowym, a matka nauczycielką edukacji wczesnoszkolnej. Ma 21-letniego brata, który pracuje w sklepie z produktami rolnymi. Chociaż jego rodzice nie byli praktykujący, otrzymał katolickie wykształcenie. Do kościoła uczęszczał dzięki babciom macierzystej i ojcowskiej.
W wieku 13 lat opuścił dom, aby uczęszczać do państwowej szkoły z internatem, gdzie miał głębsze doświadczenie z Bogiem. Odkrył życie modlitewne dzięki Odnowie Charyzmatycznej. W 2013 roku, podczas ŚDM, przerwał studia, aby wstąpić do seminarium.
"Odkryłam swoje powołanie, kiedy weszłam w kontakt z Panem, w intymność z Nim. To było na uniwersytecie. Codziennie rano chodziłam na mszę, poważnie traktowałam kierownictwo duchowe i spowiedź. Pewnego dnia biskup zapytał mnie, czy chcę zostać księdzem i zaproponował mi, żebym przez rok mieszkał u niego. Przyjęłam. Na drugim roku przeniosłem się do seminarium w Rio de Janeiro, aby studiować filozofię, a w 2017 roku rozpocząłem teologię w Bidasoa, którą właśnie skończyłem" - opowiada Bruno.
Cesar, 28 lat, pochodzi z Nova Friburgo. Został wychowany w rodzinie katolickiej. Jego ojciec zmarł trzy lata temu, gdy wyjechał do Hiszpanii, aby zakończyć edukację. Zawsze pracował jako murarz. Jego matka zawsze pracowała w piekarni. Mają trójkę rodzeństwa.
"Moja rodzina jest prosta, ale nauczyła nas największej wartości, jaką mogą dać rodzice: miłości. Mój ojciec i matka są przykładem, nie mam wątpliwości co do świętości mojego ojca", wyjaśnia.
Nigdy wcześniej nie rozważał powołania kapłańskiego. Jego marzeniem było zostać piłkarzem, któremu był oddany ciałem i duszą. Ale niektórzy przyjaciele zaprosili go na 3-dniowe rekolekcje i to go bardzo zmieniło.
"Zaczęłam się modlić i przystępować do sakramentów. Radość, którą kiedyś miałem na boisku, teraz odkrywam w sakramentach i pomaganiu innym w Kościele. Mój proboszcz zapytał mnie, czy rozważałem powołanie kapłańskie, a ja odpowiedziałem, że nie, ale to pytanie pozostało w moim sercu. Wkrótce potem powiedziałam "tak" i zaprosił mnie na dzień rozeznania. Radość, którą miałem, gdy grałem z moją drużyną, zabrałem do Kościoła i oddałem Bogu", mówi.
"Oddać swoje życie Bogu to radość, to zyskać życie, to mieć wszystko".
Cesar Gomes Agostinho Junior i Bruno Correa de Almeida opowiadają, jak odkryli swoje powołanie.
W 2013 roku, podczas ŚDM, Bruno przerwał studia, aby wstąpić do seminarium. "Odkryłam swoje powołanie, kiedy weszłam w kontakt z Panem, w intymność z Nim. To było na uniwersytecie.
Cesar zamienił radość z boiska na radość z sakramentów: "Po trzydniowych rekolekcjach zacząłem się modlić i często przystępować do sakramentów. Mój proboszcz zapytał mnie, czy rozważałem powołanie do kapłaństwa, a ja odpowiedziałem, że nie, ale to pytanie pozostało w moim sercu. Wkrótce potem powiedziałam "tak" i zaprosił mnie na dzień rozeznania. Radość, którą miałem, gdy grałem z moją drużyną, zabrałem do Kościoła i oddałem Bogu".
Bruno: "Najlepszą opcją dla naszego życia jest wykonywanie woli Bożej. Bóg pomyślał o nas za coś. Z jego pomocą zawsze pokonujemy trudności. Kiedy akceptujemy Boży plan, osiągamy spełnienie, ponieważ możemy być tym, co Bóg naprawdę dla nas zaplanował. A stan radości, jaki odczuwamy, jest niesamowity. Mogę wykorzystać wszystkie dary, którymi Bóg mnie obdarzył. Podejście do Boga polega na tym, aby pozwolić Mu wejść do naszego życia. Włożył w nasze życie pragnienie Jego osoby i dlatego brakuje nam czegoś, jeśli nie jesteśmy z Bogiem. Przyszedł, aby dać nam życie w obfitości. Mieć Boga w naszym życiu to mieć wszystko, nawet jeśli brakuje zdrowia i pieniędzy".
Cezar: "Pewnego razu młody człowiek, który poszedł do spowiedzi do Jana Marii Vianneya, zobaczył go płaczącego po udzieleniu mu rozgrzeszenia. Młody człowiek zapytał go, dlaczego płacze, a on odpowiedział: ponieważ młodzi ludzie nie płaczą za swoje grzechy. Myślę, że wszystkich nas musi boleć, gdy młodzi ludzie odwracają się od Boga. Myślę, że przechodzimy przez kryzys szczodrości i młodzi ludzie boją się powiedzieć Panu "tak", "tak" dla Jego woli i Jego testamentu. Bałem się powiedzieć Bogu "tak", chciałem tylko grać w piłkę. Ale kiedy powiedziałam mu "tak", dał mi radość, która nigdy się nie kończy. Oddać swoje życie Bogu to radość, to zyskać życie, to mieć wszystko.
Cezar: "Co najważniejsze, było to spotkanie, które wywołało wiele powołań. Tutaj, w Pampelunie, miałam okazję odwiedzić klasztor karmelitanek bosych. Rozmawiając z tymi zakonnicami, zapytałem je o ich powołanie, a one powiedziały mi, że wszystkie są owocem ŚDM w Brazylii. Wstąpili do klasztoru w Brazylii, a teraz są w Pampelunie. Jako anegdotę mogę opowiedzieć o czymś, co wywarło na mnie ogromne wrażenie: Papież Franciszek przejeżdżał obok seminarium, w którym byłem, i wszyscy seminarzyści klękali, aby otrzymać jego błogosławieństwo, gdy przechodził ulicą. Ktoś zapytał nas, dlaczego to robimy. I odpowiedzieliśmy: są różne sposoby kochania człowieka, my kochamy Papieża, ponieważ jest on dla nas Chrystusem. To Chrystus przechodzi i błogosławi nas w osobie papieża".
W latach 70. Kościół w Brazylii był ściśle związany z kwestiami politycznymi i pomocą społeczną, co doprowadziło do erozji formacji wiary katolickiej. Z biegiem lat chrześcijanie, którzy nie byli już zależni od pomocy społecznej Kościoła - zastąpionej przez rządowe projekty socjalne - nie uznawali go już za punkt odniesienia dla edukacji religijnej. W tym samym czasie do głosu doszedł protestantyzm, który kładł nacisk na edukację religijną, charakteryzującą się wymagającym kodeksem moralnym i sola scriptura.
W sercu Kościoła w tym samym okresie Katolicka Odnowa Charyzmatyczna (CCR), a w Brazylii staje się bardzo widoczna. pod koniec lat dziewięćdziesiątych i w latach dwutysięcznych dzięki społeczności i telewizji Canção Nova. Są one wyrazem "całożyciowego" katolicyzmu modlitwy i działania, który poprzez media oddaje wielką przysługę w duchowej formacji katolików.
Odnowa Charyzmatyczna zawsze znajdowała się pod pasterzem Kościoła, aż do momentu założenia przez papieża Franciszka organizacji CHARIS. Wraz z CCR wiele innych ruchów w Kościele, takich jak "Encontro de Casais com Cristo", Apostolstwo Modlitwy, ma fundamentalne znaczenie dla ewangelizacji. ad intra Kościoła. To ludzie z niewielkim doświadczeniem katolickim zmieniają swoje wyznanie. Dlatego dobra formacja katolicka jest bardzo potrzebna.
Troską biskupów w Brazylii jest nie tyle wzrost protestantyzmu, ile raczejn rosnącą liczbę praktycznych ateistów i osób obojętnych na religię. Protestanci dzielą z nami tę samą wiarę (nawet jednoczymy się w obronie dobra życia w obliczu rachunków sprzecznych z wiarą chrześcijańską), nawet jeśli brakuje im sakramentalnej pełni. Ateiści natomiast są odporni, a czasem wręcz nietolerancyjni wobec obecności religii.
"To ludzie z niewielkim doświadczeniem katolickim zmieniają swoje wyznanie. Dlatego dobra formacja katolicka jest bardzo potrzebna".
Bruno jest na zdjęciu z bratem, matką i ojcem w Sanktuarium Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro. Jego rodzina mieszka w Itaguaru. Jego ojciec jest urzędnikiem państwowym, a matka nauczycielką wczesnego dzieciństwa. Ma 21-letniego brata, który pracuje w sklepie z produktami rolnymi. Chociaż jego rodzice nie byli praktykujący, otrzymał katolickie wykształcenie. Do kościoła uczęszczał dzięki babciom macierzystej i ojcowskiej.
Jeśli chodzi o potrzeby w Kościele, zwracamy uwagę na to, o co prosił Papież: konieczne jest, aby w każdej diecezji były osoby wyspecjalizowane w tej dziedzinie, zajmujące się przyjmowaniem i wysłuchiwaniem ofiar nadużyć ze strony duchownych.
Jednym z kluczy do zapobiegania nieletnim jest wspieranie rodzin, promowanie i pomoc w integralnym wychowaniu ich dzieci. Potencjalne ofiary prawie zawsze pochodzą z rodziny. krucha rodzinna rzeczywistość. Rodzina jest miejscem, w którym uczymy się postrzegać drugiego człowieka jako dar. Znakiem tej troski ze strony Kościoła jest Rok Rodziny, który rozpoczęliśmy 19 marca.
Brazylia jest bardzo dużym krajem o różnych realiach kościelnych.. Oczywiście, Amazonia ma swoje szczególne wyzwania jako wspólnota wiary, tak bardzo, że zasłużyła na synod zwołany przez papieża.
Tak jak dla wszystkich katolików, sakramenty mają fundamentalne znaczenie jako szczyt przeżywania naszej wiary, ale wiara wchodzi przez słuch (Rz 10,17), a zwiastowanie jest narzędziem, które ma poruszyć ludzi do życia w łasce Bożej. Dlatego Kościół wysyła misjonarzy, aby tworzyli społeczności za pomocą Słowa. Niektóre ruchy kościelne mają takie inicjatywy.
Trzeba formować wspólnoty w tych miejscach do modlitwy, do podtrzymywania żywej wiary i praktyki chrześcijańskiej, a z naszej strony modlić się razem z nimi, aby Pan wzbudził powołania kapłańskie. Uważamy - wraz z dokumentem "Droga Amazonii" - że rozwiązaniem nie jest złagodzenie wymagań wobec kandydatów do kapłaństwa, lecz raczej zapotrzebowanie na księży zostanie zaspokojone, gdy zaspokojone zostanie zapotrzebowanie na księży.otyli katolicy mają tak żywą wiarę że ciepło wspólnoty kościelnej zachęci młodych ludzi do oddania się Bogu.
Bruno: "W mojej diecezji są dwie wspólnoty tubylcze. Oprócz pomocy duchowej, chrztów i bierzmowań raz w miesiącu odprawiana jest msza święta. W ich wspólnotach są katoliccy liderzy, którzy dają im katechezę.
Liczby ofiar i zgonów są katastrofalne, ale przede wszystkim cierpienie każdej rodziny, która traci kogoś na rzecz Covid: "Musieliśmy zabronić mojej babci oglądać wiadomości, żeby nie popadła w depresję", lamentuje Bruno.
Największą pomocą Kościoła w takiej sytuacji jest "bycie tam". Obecność przy rodzinach pogrążonych w żałobie, pomoc w nadaniu chrześcijańskiej wartości cierpieniu, znaczenie śmierci, sakramenty udzielane w ostatniej godzinie umierającym, "płakać z tymi, którzy płaczą" (Rz 12,15) i jednocześnie "być z tymi, którzy płaczą" (Rz 12,15). opłakują stratę swoich duchownych (65 księży i 3 biskupów). Z drugiej strony, Kościół musiał na nowo wymyślić swoją misję ewangelizacyjną, aby utrzymać żywą wiarę w sercach wiernych: spowiedź i msze w drive-thru, niektóre z ograniczoną liczbą miejsc siedzących, transmisje na żywo, katecheza online i błogosławienie szpitali przez księży. Ryzyko polega na tym, że ludzie tracą świadomość, jak ważne jest życie we wspólnocie i przyjmowanie sakramentów.
Cesar z siostrą, matką i siostrzenicą.
