Don Luis 48 yaşında, yaklaşık 15 yıldır rahip olarak görev yapıyor ve 2015-2017 yılları arasında CARF Vakfı'nın bursu sayesinde Roma'daki Kutsal Haç Papalık Üniversitesi'nde Dogmatik Teoloji alanında lisans eğitimi aldı.

Bu vakıfla yaptığı bir röportajda Nikaragua'daki durumu, Roma'daki deneyimini, eğitimini ilerletmenin önemini ve daha kişisel bir düzeyde kendisini rahip olmaya iten nedenleri açıklıyor. Don Luis, sorular sorulduğunda lafı dolandırmadan net ve doğrudan konuşuyor.

Nikaragua'da şu anda durum nedir?

Şu anda ülkemizdeki durum gergin, görünürde bir sükûnet var ama gerçekte polis, Eksen ve paramiliterler tarafından kuşatma altında yaşıyoruz, bunlar mahallelerde hükümete karşı olan herkesi her zaman kuşatıyor.

Ülkenin yaşadığı bu derin krizde Kilise nasıl bir rol oynuyor?

Kilise, Nikaragualılar arasında diyalog ve saygıyı teşvik ederek uzlaştırıcı bir rol oynamaktadır çünkü toplumumuz şu anda çok kutuplaşmış durumdadır.

Nikaragua'da geçirdiğiniz süre boyunca herhangi bir karmaşık durumla karşılaştınız mı?

Gerçekten de son yıllarda, özellikle de ülkede sosyo-politik krizin yaşandığı 2018 yılında şahsen zor durumlar yaşadım.

O yıl Managua Katedrali'nin rektörü oldu. 18 Nisan'da bazı gençler katedralin yakınındaki sokaklarda barışçıl bir protesto gösterisi yapmak için dışarı çıktılar ve aniden polisin saldırısına uğrayarak vurularak öldürüldüler.

O gergin anlarda gençler katedralimize sığındı ve neredeyse tüm öğleden sonra boyunca polisin ateşi altında kaldık. Bazı gençler öldürüldü ve stadyumda keskin nişancılar bile vardı. beyzbol Katedralin yaklaşık yüz metre kuzeyinde. Korkutucu bir şeydi.

Bu çatışmanın ötesinde Nikaragua sosyal ve dini açıdan nasıl bir yer?

Nikaragua, doğal kaynakları bakımından büyük bir potansiyele sahip, doğası çok güzel bir ülkedir, ancak ne yazık ki, kabul etmek zor olsa da, Nikaragua'yı kendi çiftlikleri olarak gören yozlaşmış insanlar tarafından yönetilmiştir. Halkımız sade, çalışkan ve dindarlık konusunda çok gayretlidir. Her şeyden önce, biz çok Marian'ız, aslında koruyucu azizimiz Meryem'in Lekesiz Gebeliğidir.

Peki rahiplik mesleğine yönelmeniz nasıl oldu?

Mesleğim, rahip adayları grubuna katıldığımda ve doğduğum köye gelen bazı rahiplerle tanıştığımda ortaya çıktı. Görevde bir ay geçirmek için geldiler ve yavaş yavaş doğal olarak Rab'bin beni rahiplik hayatına çağırdığını keşfettim.

Peki o döneme dair en büyük anınız neydi?

Yaşadığım en yoğun an, papazlığa atandığım gün, ilk ayinimin yapıldığı gündü. Ama bir gün günah çıkarırken "Ave Maria Purisima" dediğimde, tanımakta başarısız olamayacağım bir ses bana cevap verdiğinde de üzerimde büyük bir etkisi oldu. O benim annemdi, beni dokuz ay karnında taşıyan ve sonra beni eğiten kadındı. Ona "anne, sen misin?" diye sorduğumu ve onun da bana "evet baba, benim" diye cevap verdiğini hatırlıyorum. Bu benim için Rab'bin lütfunun, sonsuz merhametinin bir deneyimiydi. İsa'nın Kalbi onuruna her ayın ilk Cuma günü rahibe günah çıkarabilmem için babamla birlikte beni birçok kez kiliseye götürenin o olduğunu bildiğimden, annemi Kefaret Ayini aracılığıyla Rab İsa ile barıştırdığıma inanamıyordum. Şimdi anne ve babamın ikisi de yaşlı, mutlular ve onları ne zaman ziyaret etsem benden her zaman ayin istiyorlar. Kendi kendime şöyle diyorum: "Tanrım, bana ne kadar merhamet ettin, şükürler olsun Tanrım".